Bordo Elbiseli Bir Kadının Gece Dağınıklığı

saçlarının bulanık yanlarını araklayarak
yüzümü hırpalıyorum 
sular kalabalık ve kaba 
gözlerim alışık ve kaşlarım asık
ve de bil 
yürüdükçe  acayip bir gevşeme alıyor damarlarım
kahrımdan ölebilirim ama ölüm
boğazımdan fışkırmayı lanet sanıyor
sakın gölgeme bakıp aldandığımı sanma
sarhoş ağzınla beddua bağışlayan sensin ruhuna
eğil bağışlanmayı becer dilinin dikenlerini budayarak



velev ki şuursuz bir kaderim var kederden yana
bunu bildiğini ispatlayacak kadar şuursuz dilimin uç kısmı
kısırlaşan suların renksizliğine aldırış eden kim 
benim ben
gecenin tansiyonunu ölçerek kısmetimden arınıyorum
yüksek rakımlı ateşim
göz ardına meyilli bencilliğim
neyim varsa önüne serdim salyangozların
tuz ruhundan bu yüzden sakınıyorum peygamber torunlarını
cevabımın hadsizliği damarlarımın boyuna rastlaşmayacak kadar kibirli
çırpınışın beyhude 
aziz bir beden göster bana 
çirkinliğimi aldırabilecek annemin rahminden



gel gelelim senin  sırrın ucube
yalnızca ikimiz
sefiliz rıhtımında galata’nın
çoktan az 
azdan çok sinirliyim suya dolanan misine iplerine
raksla cebelleşiyor kulağıma aşina melodiler
bir şehir var iğfal edilmiş gözlerinde
ihanetime eşlik eden 
büyük lafsa aldır tırnaklarını 
ama irkilme 
karşımda kubbelerden fışkıran minareler
sıcak ışıkları duvara  dönüşüyor 
aramızda gevrek merdivenler
tahriş ederek yoruyor cildini kâğıtların
boğazına sardığın şalın eğriliğini hesaba katsam
köprüler hasedinden şaşı kalır
ve boynumu kalın sesimle dizginlemeyi bilebilseydim
ansızın gevelerdi  ağzım terbiyesiz
dünün rastlantılarını eşeleyerek biledim artık son
gençtim çünkü
 bilhassa çatlaklarını üç kere öperek ağzının
 hayasızca başına koymayı nimet sandım



kamburunu bir düzlüğe terk edene kadardı her kabahatim
apansız dönüştü balıkçıların azlığıyla köpükler
vaktiydi 
köşeye çeken o gölgenin 
kadehte balık ne gezer
yamuk çizgilerin sırrı dölüne eşdeğer 
arafta kalmak sebat etmekten daha şatafatlı evet
ama henüz niyetli değilim eyyamcılığa
varlığına düşkün  kibirli bir duruşum var 
sök sökebilirsen eteklerinden sebat edişimi

kasım 2015

Bozacının filleri

İştihamı kabartmıyor çekiç sesleri

tenekelerin tıngırtısı

süpürgesi çöpçülerin ve pas pas

kaldırımda bozacı hapşırıyor topal

birkaç leblebi ağzımda çiğnenmiş

 made in çorum

fillerin dişleri gümüşten

altı mikroptan  çukur

çocuğun elinde yerli bıyıklı bir adam

adamın eli bir şeyler tutmaya müsait

bir kadın ve ya bir velet

paslaşmalar göz kamaştırıyor

çivi çiviyi söker  duvardan

ama duvar nemli

bozacı yaklaşıyor ve açıyor avuçlarını

Allah versin

Allah versin

Allah verdi belasını

sırtımı kaşıyorum şemsiye benim

amelenin boynunda tuhaf bir bez

terle karışık bir ıslaklık

balkanlar artık caka satmıyor bulutlara

nasıl da sıkıyor yumruğunu kömürcüler

geçti bunlar diyorum eskidendi nalbantçılık

bozacı sırıtıyor

dişleri neden bu kadar beyaz fillerin bozacı

dilime varmıyor sormak

sırıtınca gözleri önüne düşüyor

tren gitti gidecek  

kelimeler boğazımda sıkışsa n’olur

bir şairin ipi çekiliyor vagonda

şair piç

bozacı donsuz

tutarsam ele verilecek kolundan

bozacı cellat

tırnaklarım uzun alaşağı edebilirim

bir yolu var elbet cesethaneye ulaşmanın

aramızda metinsel yolculuklar

mesafelerin kenar uzunlukları törpüleniyor

görücüye çıkarsam babamın burnu uzar

memeleri görünür annemin

itiraf edersem camlar buğulanır

kapılar kırılır nemli yerlerinden

pencereye uğramaz cadılar bir daha

elmada yarım ısırık izi

dişlerin arası milenyum

geç artık

şirk koşmak derler buna bozacı

gevrek yöresel bir ağız kandıramazsın filleri

gücümü sınamak kimin haddine

yaklaşarak bileklerimi mühürledim yamacına

e düştü yerinden

a diye sormak neymiş

yalanlar ve mesafeler

limondan arınmış ıhlamur kurusu

kıskıvrak yakalanmışçasına büzülüyor ağzımda

yan yana gelişimizi tehdit etmek  neyin nesi

bir şeyler biliyorsun bozacı fakat ne

 o bir şeyler sahiciliğini

sahiden kimdi bunlar

ve

Ekim-kasım  2015

Son Elma

Toprağından koparılmış cansız bir kök parçası gibi hissediyordum kendimi. Oysa masum kalabilmek, şımarılmış bir teferruattan başka hiçbir şey değildi benim için. Biliyordum. Kendimden büyük laflar ediyordum; ama haklıydım gene de. Herkesten daha fazla hem de. Buna rağmen bu düşünce zıplayışları huysuzlaştırıyordu bedenimi. Birden bağırmak istedim; bunun beni  hafifletebileceğini düşündüm çünkü. Yapamadım. Durdum ve anlamaya çalıştım iç çalkantılarımı. Büyükbabamın duvardaki fotoğrafına ilişti gözlerim birden. ‘’Senin bu hallerini hiç tasvip etmiyorum küçükhanım’’ der gibi süzüyordu beni. Bir labirentin karmaşık koridorlarında gezinen çirkin bir fareden hiçbir farkım olmadığını hissettim o an. Hangi tarafa yöneldiysem kendimi bir çıkmaza giriyor gibi hissediyordum. Sonra korkularımın alışık olmadığı bir ses her şeyi ter yüz etti. Korkudan rûhuma sığınan küçük adımlarla sese doğru yürümeye başladım. Büyükbabamın odasının kapısı açıktı. Bir yandan soğuk bir rüzgâr vuruyordu suratıma. Titriyordum. Korkum depreşiyordu her adımdan sonra. İlerlemeye devam ettim. Daha önce yitirdiğim korkularımla yüzleşmişçesine, ’’BÜYÜKBABA!.. BÜYÜKBABA!..’’diye avazım çıktığı kadar seslendim. Ancak hiç yanıt vermiyordu. Sebebini de sorgulamaya vaktim yoktu. Odanın kapısından bakacaktım ki, ’’Yezda!.. Hadi uyan çabuk, öğlen oldu’’ diyen annemin alelâde sesiyle uyandım. Fakat bu defa büyükbabamın yensimiş bakışlarına çarptı gözlerim. Rüya ve hakikat arasında volta atıyordum sanki. Etkisindeyim hâlâ gördüğüm rüyanın. Saçmaladığımı düşündüm.

Bekledim.

              Düşündüm.

Ve biraz daha zorladım bilinçaltımdaki kırıntıları. Bu anlaşılmaz halimi bir türlü anlayamıyordum. Benliğime yabancı hissettiğim duygular içinde kıvranıyordum. İyice saçmaladığımdan emindim artık. Sonra büyükbabamın ölmeden bir saat önce odasına girdiğim o ânı hatırlamaya çalıştım. Sürekli bir şeyleri hatırlama çabasındaydım. Toparlamaya çalıştım kendimi; ama başaramadım. Annem evden ayrıldı. Babamla ikimiz kaldık evde. Üst katta, uzun koridorunun sonunda, hafif loş ışıklı odada antikacıdan aldığı yeni kol saatini tamir etmekle meşguldü babam. Odanın kapısını tıklama gereği duymadan hemen daldım içeri ve başladım asıl derdimi anlatmaya: ’’Ben, elma yemek istiyorum’’, dedim. Babam yüzüme bakma ihtiyacı bile duymadan, ’’Bana niye söylüyorsun bunu kızım, gidip yesene’’ diyerek hiç beklemediğim bir cevabı yüzüme fırlattı.’’ Ama ben, ağaçtaki o elmayı istiyorum, dedim. Bu meselede ne kadar arzulu olduğumu belirterek devam ettim sözlerime: ’’Tıpkı büyükbabamın eskiden ağaçtan kopardığı gibi’’. Elindeki saatin nefes alıp verişini odaya gerilimli bir hava katıyordu-tik tak.tik tak.tik.tak-. Babam,  saati hayatta tutma çabasında olduğundan sözlerimi hiç umursamadığını fark ettim. ‘’Madem öyle o zaman annenin gelmesini bekle ‘’diyerek başından savmaya çalışıyordu. ‘’Hayır, ben koparmak istiyorum elmayı’’ dedim. Bilinçsizce sergilediğim oyunculuğumun  doruğuna çıkmaya çalışıyordum. Başarılı bir epizota imza atmak üzereydik ikimiz de.’’Peki peki, hadi git’’ diye hiç beklemediğim bir  yanıt daha aldım. Oysa pes etmek üzerydim. Ne yaptığının farkında değildi belli ki babam. Evet evet öyle olmalıydı. Hiç vakit kaybetmeden dışarı fırladım. Tahta merdivenleri hızlıca çıkarak evinin avlusunda benden işaret bekleyen Cumali’ye ‘’ bize gelmesini söyledim. Yüzümdeki tebessümü düşürmeden aşağıya indim. Cumali’nin bu saatlerde dışarıda bulunması hiç doğru değildi. Yasaktı. Babası öyle uygun görüyordu çünkü. Artık ağaca tırmanmak için ikimiz de sabırsızlanıyorduk. Tam o esnada, annem geldi. Ne diyeceğimi bilemedim. Uzun uzun bakıştık.’’Sakın bir delilik yapayım deme Yezda, sakın’’ diye ihtar ettikten sonra içeri girdi. Bu sefer kabaran şanssızlığımı dışa vurmamak için zor tutuyordum kendimi. Şaşkındım. Kaç haftadır bu ânı bekliyordum. Ne yapıp edip muhakkak çıkmalıydım ağaca. O elmayı yemeliydim. Başka çaresi yoktu. İç sözlerim beni ürkütüyordu. Fakat aklım hâlâ babamdaydı. Nasıl oldu da, müsaade etti: Yasaktı. Haramdı. Belki de önemsememeliydim bu kadar. Neticeye bu kadar yoğunlaşmamın hiçbir faydası dokunmayacaktı belki de. Suratıma avanak bir kurbağa gibi öylece bakan Cumali’ye, ‘’Hadi yardım et de, ağaca tırmanayım’’, diyerek sevincimi örseledim.

‘’Ama Annen…’’

‘’Bırak şimdi annemi.’’.

Ağaca tırmanıp, o elmayı benim ısırmam gerektiğini söyledim. Sadece bir elma kalmıştı koca ağaçta çünkü. Benim hakkımdı. Fakat bir türlü almayı beceremiyordum. Sağlam bir şekilde durabileceğim bir dala çıktım. Cumali’nin tırmanıp elmayı koparmasını söyledim. Ama elmayı ısıran ilk ben olacaktım. Anlaşmamız böyleydi. Elma artık avuçlarındaydı...KOPARDI. Ve nihayet O elma elimdeydi artık. Dişlerimin arasına alarak, masaldaki cadıyı bile kıskandıracak kocaman bir ısırık attım. Bu sefer de Cumali’yle bakıştık. Yaptığı davranışın yanlış olduğunu ama yine de korkunun ecele hiçbir faydası olmadığını hissettiren bir ses tonuyla ‘’Şimdi n’olacak’’dedi

‘’Sustum.’’

Hava kararmaya başlamıştı. Cumali’nin gitmesi gerekirdi artık. Babası gelip onu evde görmemesi hiç iyi olmayacaktı yoksa.’’Hadi o zaman ben kaçıyorum küçük hanım’’diyerek ayrıldı Cumali. Bense azılı dişlerimle elmayı kemiriyordum…Birden iki el silah sesi duydum. Babam koşarak yanıma geldi ve sarıldı bana. Annemden hâlâ ses çıkmamıştı.’’ Annen nerede Yezda?’’, diye benim de annemi merak etmeme sebep olacak bir soru sordu babam. Halbuki annem içerideydi. Yani orada olmalıydı.

Dışarı çıktık.

Neden toplandığını anlamadığımız bir kalabalık vardı. Hiçbir anlam veremedik önce. Ürkek adımlarla yanlarına yaklaşmaya çalıştık. İçimdeki korku hâlâ büyüme telaşındaydı. Kalabalığı elleriyle hemen yardı babam. Ben biraz geride olanları seyrediyordum…Gördüklerim beni derinden yaralamıştı. Sokağın ortasında birkaç dakika önce yasağı çiğnediğimiz Cumali’nin cansız bedeni öylece yatıyordu. Gözleri açık kalmıştı ve bana bakıyordu sanki. Elma ağır geliyordu elime sanki. Ve  düşüverdi. Cumali’nin bedeninden akan kana doğru yuvarlanmaya başladı. Açık kalan sağ elinin parmaklarının orada durdu. Babam onun gözlerini kapadı.

Hece Dergisi, Sayı 64

kâlu belâ

'’ben kalû belâdan kalma uysal fıtratımla

ayaklarımı fasit daire içine sokmaya çalışan bir dilenciyim''

''ق

sırtını deştiğim kelimeler

şıp çıkıverdi  ağzımdan

fıtratım  buna müsait

uysallığım seni hayrete düşürmesin

sükûtla halleşemeyecek kadar bezginim

başka meseleler hurra

vicdan desen hangi vicdan

dilimde tüyler bitiyor

bir şeyler uğulduyor damarlarımda

ama hangi damar kulak kesil

bir sırrı varsa bu dairenin deyiver hele

neden bitmiyor bu uğultu

çirkinliğimi hor görme

yalnızca öp

ismini anmayı nasıl cüret edebiliyor ağzım

onu  izah et 

sana bağlılığın  kaç bucak olduğunu göster bana

teğet geçelim bu sözleri

boşuna bağırma

ötekinin diliyle çağırma

m ama ma

adımdan başka tüm huylarım köreldi

sakın  kahrolduğumu sanma

takva gücümü akupunkturlarına yeğ tutmam kaz kafalıların

ne münâsebet

sûretine aldanıp nazar etmek şirk

se

kapat gözlerimi

ve de sor

hangi aşkın mücahidisin

bilmek istiyorum kahhar cüssemle

kaf kaf kaf

gülme

gözümü örtme

çabuk kaçır tırnaklarımı

kıblem değişmez

zira bahane ediyor köpek havlamalarını

kudurmuş melezler 

devşirme kadınlar

mezhebimce  sokulmak haram

fakat karganın gaklamasını hayra yoramam

şükür ki sıhhatim yerinde

fi mazimi anarak kırıklarımı toplama

her daim 

bağdaş kurarak tanrıya el açan benim

beni bağışla

beni bağışla 

bağla

ey aşk

hadi müsaade eyle

fırsat ver anayım çocuk deyişini sevgilimin

ölümden men etsin rûhumu

  eylül 2015

Adele’in Tanrısı

Hayır. To be or not to be meselesi değil. Olacağı varsa olur çünkü. Biliyorum. Burada  alışılmış dış mihraklara kulak tıkamak gerektiğinin kanısındayım. Mihrak diyorum ama yanlış anlama tanrım. Sizsiniz. Ya da en çok ben. Neyse.  Görmedim. Duymadım ve İşitmedim demek işime geliyor şimdilik. Korkarım ki gülünç de geliyor söylediklerim sizlere. Sahte bir ruhun içine hapsolmuş soytarının hazin durumu gibi hani. Nasıl olmasın. Burada baharatlı bir kahkaha atmanın tam vakti. Ağzım kokuyor tanrım, yanlış anlama! Güldüren bu defa gülünç durumda çünkü.  Bir zamanlar kendi düşen ağlamazdı evet; artık geçti. En çok düşenlere güler olduk. Neden tanrım? Gülmeliyim ben. Hunharca hem de. Beni gene yanlış anlama tanrım! İddia ediyorum bu söylediklerim ilgi ve alâkanızı celbetmedi. Zira rastgele sıralanmış cümlelerin ehemmiyet arz edecek bir yanı nasıl olsun ki sizler için. Kalın suratlı şairin, Allah -Allah diyorum, üzerine alınma tanrım- en çok insanı iddiasından vurur, kaidesini  kale alıp yoluna devam edecek olursam daha da kahrolurum. Bu aşkı su istimal eden benim çünkü. Buna da sen müsaade ettin. Bağışlanma hakkımı geri ver bana tanrım! Beni bundan mahrum etme. İzin ver.

Ey aşk!  Maşuk’un kalbinden çek ellerini!..

İddia ediyorum aşkım umurunuzda değil ölümden başka; tıpkı şu an söylediklerinin belgisiz zamirlerin umurunda olmadığı gibi. Bu kadar münafık bir telaşın arasında, ölümle boğuşurken aşkla yaşayanların hayatı mesele olmamalı sizler için. Ölüm ve aşk kadar birbirine yakışan başka bir çift varsa çıksın meydana, hesaplaşalım er meydanında. Mecnun delirmiş, Ferhat dağları delmiş kimin umurunda. Adele, diyorum tanrım. Adele’i bilmezsiniz.

Adele, Fransız bir kadındır. Genç ve bakiredir.  İkimiz de kanlı iki zıt kutup gibiyiz. Aşkımız yasak, ama elma kadar değil. Bir araya gelemeyiz. Sadece bunu biliyorum, daha fazlası ürkütüyor zaten. Adele garson değil, sadece bir kadın... Güzeldir. Delil sunarak sizi ikna edemem bunun için, fakat bir şeyler olmalı. Ama ne? Tanrım nasıl böyle bir kul oldum. Ben ne zaman böyle ayıp şeyler söylemeye başladım. Gözlerim seğiriyor bakın. Saçmalamamalıyım. Fakat ciddi şeyler kaçırınca da ağzımdan ölüyorlar bebeler tanrım! En çok da kadınlar. En çok da SEN biliyorsun tanrım. Adele’i korumalısın bunun için?

İsrail’de neden çocuklar ölmüyor tanrım? El cevap: Haddini aşma ey insan! Hadi indir kollarını, tövbelerin anlamsız. Peki. Ama. Adele’i bağışla tanrım!..   

Dağınık Korku

       Baban öldü. Öyle dediler. Sonra. Suratıma kapattılar telefonu. Neden benim babam, neden diye isyan etmek gelmedi aklıma o an. Eğer sevseydim bunları yapardım. Yapmam lâzımdı. Olması gereken buydu çünkü.  Sanırım çocukken de böyleydim. Büyüdüm; hiç değişmedim.  Geçmedi de.

Bir gün evden ayrıldım. Kimseye söylemeden hem de. Kimsenin umurunda değildim zaten. Üç yıl önceydi işte. Başka bir kente gittim. Kalabalık olan çok uzak bir kent. Herkesin uzağından daha çok uzaktaydı. Ben uzaktayken öldü babam. Bu yüzden cenazesine gitmemek için fazlasıyla sağlam bir bahanem bile vardı. İnsan babası öldüğünde yanında olmalıydı oysa. Ben olmadım. Haberim olsaydı da olmayacaktım belki de.

 Babam neden öldü?

Bu sorunun hiçbir önemi kalmadı artık. Babam cumartesi sabahı ölmüş, bugünse günlerden pazartesi. Dün pazardı. Cumartesi ölseydi de gitmeyecektim ama.  Öldüğü sabah uyanıktım mesela. Son sigaramı sarıyordum bir arap kâğıdına-arap kağıtları ince olur-. Kimse pek bilmezdi ama babam erken de uyurdu. Belki de bu yüzden erken öldü babam.  Zaten erken denilen bir zaman diliminde aradılar beni. Açmadım. Açmak istemedim sanırım. Kendimi kandırmanın anlamı yok, basbayağı açmak istemedim o an. Bunlar yetmezmişçesine sabah işe gittim. Patrondan izin almak için odasına daldım. Babam ölmüş, gideceğim dedim. İnanmadı. Allah’a da pek inanmazdı yavşak. Başka bir yalan bulamadın mı, dedi sadece. Haklıydı kendince. Burada herkes az biraz haklıydı zaten. Ben de o kadar haklıydım. Oradakiler, yalan söylemiyor, onun babası sahiden ölmüş, deyince inanmak zorunda kaldı. Neden ağlamadığımı sordu sonra. Ben ağlamam, dedim. Suratımın meymenetsizliği öfkemi kapatmaya yetmiyordu. Böyle deyince kızdı. Paramı verdi ve çık dışarı dedi. Çıktım. Bir daha da gelme dedi. Duyduğum en son cümle bu olmuştu.

         Oradan ayrıldığımda saçlarım kirliydi. Ellerim de tiner kokuyordu. Epey tükürk biriktirmiştim ağzımda, fırsatını bulur bulmaz da fırlattım yere. Simsiyahtı. Ağzımdan yere fırlatınca gördüm. Kömür gibiydi. Bunlar ayrıntı değildi. Söylemek zorundaydım. Eve gittim. Sadece ellerimi yıkadım. Çok dağınıktı ev. Etrafı toparlamaya gerek duymadım. Valizimi hazırladım sadece. Birkaç elbise dışında başka da bir şeyim yoktu. Sıradan bir cenaze gibi perşembe günü ikindi vaktine müteakip kaldırılacakmış. Beni bekleyeceklermiş o zamana kadar. Benim ölülerden tiksindiğimi bilmiyorlardı. Bilselerdi bu kadar ısrar etmezlerdi çünkü. Neyse işte. Biraz kestirmek için uyudum. Uyandığımda akşam olmak üzereydi. Valizimi alıp dışarı çıktım. Oturduğum apartmanın bir alt katındaki ev sahibine anahtarı vermeye gittim. Geri gelmeyeceğim bir daha, al anahtarı. Kendine başka bir kiracı bul, deyince suratı gevşedi. Sonra sırıtmaya başladı. O öyle sırıtınca daha da tiksindim kendimden. Çok yakışıklıydı çünkü. Vedalaşmadan ayrıldım oradan. Tren istasyonuna doğru yol aldım. 16.45 trenine bir bilet aldım. Trenin gelmesini bekledim. Benimle bekleyen başka birileri de vardı. Anneler, kadınlar, babalarının elini tutan çocuklar, kahkaha atanlar…  Kuru kuruya beklemek zoruma gidiyordu. Sonra ekspresin siren sesi duyuldu. İstasyon hayli kalabalıklaşmıştı, nasıl olduysa artık. Vagonlardan yolcular iniyordu. En öndeki vagondan içeri daldım hemen. Arkadan ‘’yavaş ol ayı’’ diyen kalın bir ses kulaklarıma dokunsa da bakmadım. Üşendim. Galiba babam öldüğü için bakmadım.

Cam kenarındaki koltuğuma oturdum. Sigara içmek geldi içimden. Bir kent terk edilirken sigara içilir sayın yolcular! İşyerindeyken biri söylemişti bu sözü, çay molasında. Aklımda oradan kalmıştı. O da bir kitaptan okumuştu zaten. O kitabın yazarı da bir şairden almıştı. Öyle işte, saçma ama dilime takılmıştı. Sigaram yavaş yavaş parmaklarımın arasında yok olup gidiyordu. O esnada hareket etti ekspres. Uyumak istedim gene. Gece geç bir saatti uyandığımda.  Başka yolcular da sigara içtiğinden içerisi çok fena olmuştu. Camı açtım hemen. Tren durmuştu. Demiryolu diye bir istasyonundaydık. İki adam ve bir kadın, camlardan başını çıkaran insanlara ellerindeki hasır sepetlerden bir şeyler satmaya çalışarak dolaşıyorlardı vagonları. Sepetleri görünce epey acıktığımı hissettim. Onlara seslendim. Ama duymuyorlardı. Biraz daha gür seslenince dönüp baktılar bana. Koşarak geldiler…

       Yarım saattir size sesleniyorum, deyince içlerinden biri tehlikeli bir ses tonuyla söze atlayarak ‘’Biz buradayız abi de siz neredesiniz’’ diye cevap verince manasızca gülüştüler. Niçin güldükleri pek ilgilendirmiyordu beni. Bu yüzden gülmedim. Ne sattıklarını sordum. Gene beklemediğim bir cevap aldım: hikâye satıyoruz.  Nasıl yani hikâye mi, diyerek karşılık verdim. Ne tür hikâyeler yazdıklarını anlatmaya başladılar. Ben hikâye okuman deyince sustular. Az önceki hallerinden kalmamıştı. Tren, peyderpey hareket ediyordu. Derken, içlerinden biri bana seslendi. ‘’Elimde sadece bir hikâyem kaldı. Al, benden olsun’’ diyerek birkaç kâğıt uzattı. Hiç düşünmeden aldım –çok az düşünürüm-.

       Camı kapadım. Koltuğuma iyice yayıldım. Karnım aç olsa da göz gezdirdim. İçimde bir şeyler kudurmuştu sanki. Okuduğum her kelime geçmişimden çalınmışçasına yüzüme çarpıyordu. Tren hızlanmıştı. Beynim trim trak uğulduyordu. Fakat gene bırakmıyor, devam ediyordum okumaya. İlk defa bir şeyin sonunu getirmek için kendimle boğuşuyordum. Biraz bekledim. Toparlanmak için bekledim. Camı açtım. Dışarısı zifiri karanlıktı. Korkmak için korkuyu beklemeye gerek yoktu. Korkutucuydu gece. Köpekler havlıyordu. Bir kasabanın ışıkları görünüyordu. Hangi kasabaydı o? Aklıma bunları kim soktu? Kafamda buna benzer sorular cirit atıyordu adeta. Kâğıtları yanımdaki boş koltuğa bıraktım. Başımı cama dayayıp gözlerimi kapadım. Uyumaya çalışıyordum.  Fakat uyuyamıyordum. Sebebi babam değildi ama, bendim.

       Babam perşembe günü gömülecekti. Oysa bugün salıydı ve daha yoldaydım. Vagondakiler manasızca bana bakıyorlardı. Bir süre sonra bakmayı kestiler. Beynimin içinde okuduğum o hikâyeden fırlayan köpekler durmadan havlıyordu. Kafamın içinde bir yerlerde kudurmayı bekliyorlardı sanki. Bunları düşünürken sızmıştım. Bartın’da gözlerimi açabildim ancak. Buradan otobüsle İnebolu’ya gidecektim. Üç dört saat sürecekti. Belki daha da uzun. Babamın öldüğü eve gidecektim. Doğduğum eve yani. Terminale gidiyordum. Elimde valizim, etrafı dikizliyordum. Biraz sonra kalkacak araç, dedi gözlüklü esmer bir adam. Beş on dakika beklemem gerekiyordu ama. Cam kenarındaki bir koltuğa oturup bekledim. Çok geçmeden otobüs hareket etti. Yanımda kızıl saçlı bir kadın vardı. Kitap okuyordu. Kalın bir kitaptı. Merak ettim -hep merak ederim-. Baktım. Kadın baktığımı gördü. Çevirdim başımı. Çektim.

Perdeyi çektim. Herkes benimle geliyor gibiydi. Kimse inmiyordu çünkü. Herkesin babası ölmüş olamazdı ama. Bir saat sonra otobüs durdu. Şoför, kapıları açtıktan sonra indi. 

        İnebolu’daydık.

       Her şey haddinden fazla değişik gelmişti bana. Tahta at mahallesine gidecektim. O esnada beklemediğim bir olay oldu. Babama çok benzettiğim beyaz mantolu bir adam yanımdan geçti. Gözlerimin önünde cereyan ediyordu her şey. Baksaydı bana o da şaşıracaktı belki ama bakmadı. Adam uzaklaşınca ben de yoluma devam ettim. Yaklaştıkça mahalleye yıllar önce neden terk ettiğim o an hafızamın içinde berraklaşıyordu. Dişlerim gıcırdıyordu adeta. Avlulu evlerin arasına kazık gibi dikilen apartmanlar korkunç hâle sokmuştu mahallemizi. Yeniydiler, ama bahçeleri yoktu. Bahçe dedim de evi terk ederken babam bahçedeydi.  Ansızın bir kadın seslendi. Duymazdan geldim önce.  Yürümeye devam ettim. Önüme çıktı. Tanımakta zorluk çekmedim onu. O da tanıdığı için seslenmişti zaten.

      Annemdi. Baban iki gün sonra defnedilecek. Sevin artık. Senin yüzünden öldü, dedi.  Babam gibi bakıyordu. BÜYÜK BİR ÖFKEYLE. İçinde demlendirdiği kötü bir şeyler olduğu belliydi. Ruhu cinnet geçirmiş olabileceğini düşündüm ilk önce babamınki gibi. Bu daha başkaydı gene de. Kinliydi. ‘’Sen bir katilsin. KATİL’’, dedi. Elinde demir çubuk vardı. Paslıydı. Babama benzeyen o beyaz mantolu adam geçti yanımızdan. Bu defa o da baktı. Hiç şaşırmadı. Yanılmıştım. Annem suratıma bir şamar vurunca afalladım. Çok aşağılık bir darbe yemiştim suratıma. Annem pes etmiyor, vuruyordu devamlı.  Elindeki demir çubukla başıma vurmaya başladı sonra. Kanlanmıştı yerler. Daha fazla dayanamadım, yere yığıldım. Gene de söz geçiremiyordum dilime: Babamı sevmiyorum. Babamı sevmedim. Babamı sevmeyeceğim!

Lacivert/ temmuz-ağustos 2015 Sayı 64 

Atlar ve Bakireler

kafamda üç kelime

atlar bakireler ve annem

üç soru

suçu neydi düşen elmanın

o ağacın dalları niçin kırıktı

ilk günahı işleyen kimdi

bu bir emrivaki

anlatın

olan oldu nasılsa

burası açık

hakkımız üçtü

üçe bölündük

üç soru soruldu

cevap bekliyoruz

aç olmalıyız fakat neye

aynada gölgem sûretimle aynı

ne tuhaf

tıpkı ben

yağmur ha yağacak

ha yağıyor

ha ha ha

üç kahkaha

nasıl da yakışıklı gülüyor pezevenk

umduğumdan daha beyaz şakaklarım

ergenlikten henüz kurtuldum

yüzüm gergin

kalın damarlarım fazla kabarık

yaşlı değilim

fakat gözleri üzerimde bakirelerin

sonrası

kan ve su

başka ne olabilir ki

hayır başka şey

şey diyerek sizi ikna edemem

zira eğri duvara yaslanarak

sırtımı kaşıyan sizdiniz

duvar yıkıldı

göçtüler ve

geberdiler

velev ki ben geberttim

duymalıydınız öksürük seslerini

kabahatiniz büyük

olsaydınız yanımda göğsünüzü öperdim

atlarınızı tımarlardım boyuna

çok konuşmamalıyım

susmak...

susmamalıyım

susarsam bakireler ısıracak dudağımı

ısırmak

ne ayıp kelime

hışt hışt

annem duymamalı

haziran 2015

mühannet kibir

Kuduruk bahanelerin ardındaki kibrim

tutuşturmaya yetmez kibritleri, ıslak

sözde işlenmedi hiçbir katliam, kızgın

ne Ezidi bir ana

ne bir Çingene

ve ne Auschwitz'te bir Yahudi, heil hitler

hiçbir bebek boşuna bağırmadı kundakta

sözle işlendi

parıldadı yandı kibritler

dağdan kayarak düşercesine, pat pat

şehrin ağzı yumuşaktı

ve o çocuk oradaydı

daha da çoğalarak öldüler, arka bahçede

balkon kapalı

an be an

ânı izledim iğneleyici sözlerle, tak tak

harflerle işim olmaz, bak bak

sessiz ve sesli, yüz yüz

dönelim şimdi işin aslına

derler ki

darphanelerdeki parmaklarda darp izine rastlanılmadı

morglar sıcak kokuyormuş, haş haş

ne çabuk unutulmuş kalpazanlar

numaraları sahteymiş, miş miş

burada duralım kadehleri tokuşturalım

şarap, zemzem ve haram

üç peygamber

İsa, Musa ve Yusuf

tak kırıldı âsa

kuyu taştı ve Ramses dirildi

kırıklar bir daha kırıldı, çat çat

itiraf işimize yaramaz ama

rakamları fışkıran ulusal banknotlar

resmi kanunları lehime çevirmeli

yakışıklı değilim çünkü

çek dikilme öyle  bunu çek paparazi

hoppala olacak şey mi

çekler alındı

papa razı değil gidişime

made in turkey

ve madde: kömür

suratımdaki siyah ben

genç yaşta ağarmış şakaklarımın

tıkırtı çıkarmasını neye yorabilirim

başka

Zeytinburnu Postmodern Demirciler Enstitüsü

(2014 Zeytinburnu Fotoğraf Yarışması Sergileme Ödülü)

Mel’ûn

bir sebebi var bu anlattıklarımın

yasak

ama yaklaş

hele yaklaş

yaklaşırken  saate bakma

topuklarını sulandır

iyice demlendir  tıngırtılarını boz tenekelerin

paldur küldür fısılda kulaklarıma

kolları kızaran kapının gıcırtılarını

hadi durma

betonu kustur

bir ulak neden uluyor peşinden koş

hırpala

paltonu giyin

kar yağıyor baksana

sana değil bu urganlar

bakirelerin bohçalarından aranan kan

kimin damarlarından fışkırıyor

onu öğren ve gir koynuma

çıplak

ve bir daha açıkla

sıcak

tozlu taşların üstünde soğuk suratlı

kendini bıçaklayan kim

kaçtı işte

olsun bil fakat kaçırma ağzından adını

dilini buna alıştır

neyin varsa hatırla

sonra kimsin sen onu anlat

ağzı yırtık kelimelerle meydan okuyan tanrıya

saklama

kadınlık

yani kutsal bakirelik

bir şeyin bilmem hangi arifesinde

kanla terbiye ediyorken kadınlığını

bu bekleyişin hayra alâmet değil

tuza banılmış salyangozların balsız mumyaları

tek hamlede yığıldığını

seyretmek niye

fırsat bu fırsat diye miydi yoksa

kaputlarının altında soyunman

al öyleyse dudaklarına sür bu lanetin allığını

ferahla gayrı

ve o gün birileri ölürken doğdun

bunda şaşılacak ne var

ruhunu sustur artık

seni ne kadar anlattıysam

karnını deşmekten kurtaramadım

hançer ve hamlet

ve sen

ne çok ağlaşırdın ölülerle eskiden

ama çıldıran yok şimdi

tanrıdan başka